Οι ασθενείς με ιστορικό εμφράγματος του μυοκαρδίου είναι υψηλού κινδύνου για ένα δεύτερο καρδιαγγειακό επεισόδιο και η φαρμακευτική αγωγή τους περιλαμβάνει πάντοτε αντιαιμοπεταλιακή αγωγή και στατίνη και στο πλείστο των περιπτώσεων β αναστολείς και αναστολείς του
Οι ασθενείς με ιστορικό εμφράγματος του μυοκαρδίου είναι υψηλού κινδύνου για ένα δεύτερο καρδιαγγειακό επεισόδιο και η φαρμακευτική αγωγή τους περιλαμβάνει πάντοτε αντιαιμοπεταλιακή αγωγή και στατίνη και στο πλείστο των περιπτώσεων β αναστολείς και αναστολείς του συστήματος ρενίνης αγγειοτασίνης αλδοστερόνης. Ωστόσο, οι πρόοδοι που έχουν σημειωθεί από τις πρώτες μελέτες που έγιναν με β-αποκλειστές όπως η συστηματική και έγκαιρη επαναιμάτωση με την πρωτογενή αγγειοπλαστική, η πλήρης επαναγγείωση και η χρήση πολλών άλλων φαρμάκων δευτερογενούς πρόληψης έχουν θέσει το ερώτημα κατά πόσο οι β-αποκλειστές παραμένουν απαραίτητοι και χρήσιμοι για τη βελτίωση της πρόγνωσης έπειτα από οξύ έμφραγμα με ήπια μείωση του κλάσματος εξώθησης της αριστεράς κοιλίας. Στο πρόσφατο πανευρωπαϊκό συνέδριο Καρδιολογίας στη Μαδρίτη, παρουσιάσθηκαν δύο νέες τυχαιοποιημένες μελέτες και μία μετα-ανάλυση που έδειξαν ότι οι β-αποκλειστές έπειτα από έμφραγμα του μυοκαρδίου προσφέρουν σχετικά περιορισμένο όφελος στη σύγχρονη κλινική πρακτική, όταν οι ασθενείς έχουν κλάσμα εξώθησης της αριστερής κοιλίας τουλάχιστον 40%.
Αυτά τα δεδομένα δεν αφορούν ασθενείς με LVEF < 40%, που η θέση των β αβατολέων είναι καλά εδραιωμένη. Η ισπανική μελέτη REBOOT-CNIC και η σκανδιναβική BETAMI-DANBLOCK δημοσιεύθηκαν ταυτόχρονα στο New England Journal of Medicine, ενώ η μετα-ανάλυση στο The Lancet. Στη REBOOT-CNIC, 4.243 ασθενείς με οξύ έμφραγμα και κλάσμα εξώθησης > 40% τυχαιοποιήθηκαν σε θεραπεία με β-αποκλειστή και 4.262 σε μη λήψη β-αποκλειστή κατά την έξοδο από το νοσοκομείο.
Επειτα από παρακολούθηση 3,7 ετών, ο θάνατος από οποιαδήποτε αιτία, το νέο έμφραγμα ή η νοσηλεία για καρδιακή ανεπάρκεια δεν διέφεραν στις δύο ομάδες.
Στα ίδια πλαίσια στη σκανδιναβική μελέτη 5.574 ασθενείς με οξύ έμφραγμα και κλάσμα εξώθησης 40% σε Νορβηγία και Δανία τυχαιοποιήθηκαν σε θεραπεία με β-αποκλειστή ή χωρίς, εντός 14 ημερών από το συμβάν. Υστερα από παρακολούθηση 3,5 ετών, δεν υπήρξε διαφορά στο καταληκτικό σημείο της μελέτης.
Αξίζει να τονιστεί ότι οι β αναστολείς είναι μια ομάδα φαρμάκων με μεγάλη ετερογένεια και αυτό έχει τη σημασία του, αφού στη REBOOT-CNIC το 86% έλαβε βισοπρολόλη και στην BETAMI-DANBLOCK πάνω από 90% μετοπρολόλη.
Συμπερασματικά, αν και οι μελέτες αυτές δημιουργούν αβεβαιότητες, τα υπάρχοντα δεδομένα δεν αναιρούν τη χρήση β-αποκλειστών έπειτα από έμφραγμα με ήπια μείωση του κλάσματος εξώθησης. Ωστόσο, είναι λογικό να επανεκτιμάται η ανάγκη συνέχισης έπειτα από 4-6 εβδομάδες από το συμβάν.
Ο Κώστας Τσιούφης είναι καθηγητής Καρδιολογίας ΕΚΠΑ Α Πανεπιστημιακή Καρδιολογική Κλινική στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών
Πηγή: tanea.gr
