Το ευρύτερο ρήγμα στην κοινωνία που δημιούργησαν τα Τέμπη και ο σεισμός των πανελλαδικών συγκεντρώσεων του Φεβρουαρίου τροφοδοτούν μια δυναμική που μπορεί να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό Πριν χαρτογραφήσουμε τις εν συνόλω προθέσεις της Μαρίας Καρυστιανού κι ενός
Το ευρύτερο ρήγμα στην κοινωνία που δημιούργησαν τα Τέμπη και ο σεισμός των πανελλαδικών συγκεντρώσεων του Φεβρουαρίου τροφοδοτούν μια δυναμική που μπορεί να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό
Πριν χαρτογραφήσουμε τις εν συνόλω προθέσεις της Μαρίας Καρυστιανού κι ενός μέρους των συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη, πρέπει να δούμε σε τι συνθήκη βρίσκεται το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Καταρχάς η σημερινή πολιτική συγκυρία δεν περιγράφεται ούτε καν με την συνθήκη του ενάμιση κόμματος το οποίο θα εντοπίζαμε ήδη από το 2019 μέχρι και το 2023. Προφανώς σταθερά και σήμερα η Νέα Δημοκρατία προηγείται και με μεγάλη διαφορά του δεύτερου κόμματος.
Δημοσκόπηση δείχνει ότι δυνητικά μία πρόθεση κόμματος από τη Μαρία Καρυστιανού καταγράφει υψηλό ποσοστό
Παρ όλα αυτά και οι δικές της χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις δεν επιτρέπουν σε τούτη τουλάχιστον τη φάση να μιλάμε για όρους αυτοδυναμίας του κυβερνώντος κόμματος σε ενδεχόμενη κάλπη. Την ίδια ώρα έχει αναδιαταχθεί και ο χώρος της ευρύτερης αντιπολίτευσης αφού έστω τεχνικά και ύστερα από τις κρίσεις που διαπέρασαν τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χωρίς όμως ταυτόχρονα αυτό να συνοδεύεται από μία κλιμακούμενη δυναμική στην κοινωνία.
Εδώ λοιπόν το πολιτικό σκηνικό όπως λέει γνωστός δημοσκόπος πάει εντελώς στα τυφλά και αυτό δεν έχει να κάνει απλώς και μόνον από το ότι δεν επανασυγκροτείται με όρους δικομματισμού αλλά και από το γεγονός ότι οι πόλοι απέναντι από τη Νέα Δημοκρατία δεν σχηματίζουν εναλλακτικές μορφές εξουσίας.
Ποιες είναι οι προθέσεις της
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν το ευρύτερο ρήγμα στην κοινωνία όπως συντελέστηκε με τα Τέμπη και μετά τον σεισμό των πανελλαδικών συγκεντρώσεων της 28ης Φλεβάρη, προφανώς αποτελεί μία ξεχωριστή μεταβλητή στο πολιτικό σκηνικό. Και άρα οι προθέσεις ενός μέρους των συγγενών των θυμάτων και βεβαίως της κ. Καρυστιανού που δείχνει μία ξεχωριστή κινητικότητα έχουν το δικό τους ενδιαφέρον.
Αυτό δε, αναζωπυρώνεται από τρία πράγματα: Από την πιο πρόσφατη κινητικότητα της Μαρίας Καρυστιανού και μία δήλωση που εκφώνησε πρόσφατα σε εκδήλωση για τα Τέμπη όπου είπε πως έχει έρθει η ώρα της δράσης μας ως πολίτες.
Δεύτερο, από την πρόσφατη συγκέντρωση στο Σύνταγμα (6 Σεπτέμβρη) που έγινε ακριβώς την ώρα που μιλούσε ο πρωθυπουργός στην 81η ΔΕΘ και τα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα που πυροδοτήθηκαν από ένα απλό κάλεσμα της Καρυστιανού στα κοινωνικά δίκτυα. Πράγμα που σημαίνει ότι το ρήγμα παραμένει ενεργό.
Τρίτον, από μία δημοσκόπηση η οποία καταγράφεται ως πρώτη αμέσως μετά τη ΔΕΘ, σε πανελλαδικό δείγμα 3.432 πολιτών για την εταιρεία Ιnterview και για την Political όπου δυνητικά μία πρόθεση κόμματος από τη Μαρία Καρυστιανού καταγράφει ένα υψηλό ποσοστό. Για την ακρίβεια στο ερώτημα αν θα ψηφίζατε ένα κόμμα της Μαρίας Καρυστιανού, το 25% των πολιτών απαντά θετικά.
Πάνω δηλαδή, όμως καταγράφεται σε ποσοστό, και από τη ΝΔ και από τη δυνητική πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα για νέο φορέα. Οι πιο προσεκτικοί αναλυτές των πολιτικών ζυγίζουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο (όπως το ζυγίζει σύμφωνα με πληροφορίες και η κ. Καρυστιανού).
Το κόμμα του θυμού
Ενα κόμμα των Τεμπών μπορεί να έχει μια μονοθεματική ατζέντα που θα συναρτάται και θα δυναμώνει από την έκβαση της έρευνας του δυστυχήματος όμως αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Εξάλλου μια αντικυβερνητική ρητορική μπορεί να συνοψίζεται ή να περικλείεται με μόνον μία αιχμή: τα Τέμπη. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα αθροίζει επιμέρους ρεύματα δυσαρέσκειας για την κυβέρνηση που θα εκκινούν και από άλλα θέματα (π.χ. ΟΠΕΚΕΠΕ ή ακόμη και ακρίβεια).
Ταυτόχρονα μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να διεμβολίζει κόμματα όπως η Πλεύση Ελευθερίας, ακόμη και ορισμένα δεξιά του πολιτικού άξονα ή ακόμη και να είναι πόλος έλξης για νέους ψηφοφόρους που αποστρέφονται τα σημερινά κόμματα ενώ διαβάζουν ακόμη και κάθε απόπειρα Τσίπρα ως μέρος του παλιού.
Το κόμμα του θυμού στην Ελλάδα ήδη από το πρώτο Μνημόνιο (2010) δεν είναι αμελητέο, διαμοιράζεται μεταξύ της αποχής ή μικρών σχηματισμών αλλά πάντα καραδοκεί ως μεταβλητή που δίδει δυναμική σε κόμματα και άρα μπορεί να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Πηγή: in.gr
