Η Νόσος Πάρκινσον είναι μια χρόνια και προοδευτική νευροεκφυλιστική διαταραχή που επηρεάζει κυρίως την κινητικότητα και άλλες λειτουργίες του οργανισμού, όπως την ομιλία, την ψυχολογία και τη γνωστική λειτουργία. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ασθενών υπολογίζεται περίπου
Η Νόσος Πάρκινσον είναι μια χρόνια και προοδευτική νευροεκφυλιστική διαταραχή που επηρεάζει κυρίως την κινητικότητα και άλλες λειτουργίες του οργανισμού, όπως την ομιλία, την ψυχολογία και τη γνωστική λειτουργία. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ασθενών υπολογίζεται περίπου στους 60.000 με τα ποσοστά να εμφανίζουν σταθερά ανοδική πορεία.
Παρ όλο ότι η νόσος Πάρκινσον είναι η δεύτερη πιο συχνή νευροεκφυλιστική διαταραχή παγκοσμίως, η ακριβής παθογένεσή της, σύμφωνα με όσα τονίζει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο ομότιμος καθηγητής Εργοφυσιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και τ. προέδρος του Εθνικού Κέντρου Η Άσκηση είναι Φάρμακο-Ελλάς δρ Γιάννης Κουτεντάκης, παραμένει ασαφής, αν και φαίνεται ότι η ηλικία, ορισμένοι γενετικοί παράγοντες, περιβαλλοντικές εκθέσεις (σε φυτοφάρμακα, χημικά καθαρισμού, επιβαρυμένη ατμόσφαιρα, κ.α.), και οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, συμβάλλουν στην ανάπτυξή της, ενώ δεν έχουν βρεθεί ακόμα πειστικές αποκρίσεις σχετικά με τη θεραπεία της. Αναζητώντας λοιπόν, απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα που έχουν τεθεί, τα τελευταία χρόνια μελετάται ο ρόλος που διαδραματίζει ο σωματικά ενεργός τρόπος ζωής (άσκηση, δραστηριότητες σε υπαίθριους χώρους, κ.α.) αναφορικά με τη νόσο, έχοντας ως παράδειγμα τη θετική συνεισφορά του στην πρόληψη και αντιμετώπιση άλλων μη-μεταδοτικών ασθενειών (καρδιαγγειακά νοσήματα, καρκίνος, διαβήτης).
Οι μελέτες, σύμφωνα με τον ίδιο, σχετικά με το ρόλο που διαδραματίζει ο σωματικά ενεργός τρόπος ζωής στην εν γένει υγεία του ανθρώπου εδράζεται στη σε βάθος εκατομμυρίων ετών εξελικτική πορεία του είδος, όπου η σωματική κίνηση ήταν αναπόφευκτη και άφθονη. Προϋπόθεση όμως αυτής της εξελικτικής διαδικασίας ήταν η αρμονική συνύπαρξη κίνησης και υγείας. Όντως, έχει βρεθεί πλήθος βιολογικών μηχανισμών που συνδέουν τις δύο αυτές παραμέτρους, αλλά δεν έχουν εντοπιστεί μηχανισμοί που να συνδέουν την υγεία με τη σωματική ακινησία. Η καθιστική ζωή οδηγεί, μεταξύ άλλων, σε μειωμένη εγκεφαλική αιμάτωση, αυξημένο οξειδωτικό στρες και φλεγμονώδεις διεργασίες, που με τη σειρά τους συνδέονται με τη νόσο Πάρκινσον.
Οι Έλληνες σήμερα θεωρούνται από τους πλέον σωματικά αδρανείς πληθυσμούς στην Ευρώπη, με το ~74.1% να δηλώνουν ότι ποτέ δεν ασκούνται. Έτσι, παραμένει αναξιοποίητο ένα αποτελεσματικό, οικονομικό και με μηδενικές αντενδείξεις εργαλείο προαγωγής και διατήρησης της υγείας. Αναφορικά με τη νόσο Πάρκινσον, η άσκηση είναι ζωτικής σημασίας στη διαχείρισή της, βελτιώνοντας κινητικά συμπτώματα όπως βάδισμα, ισορροπία και ευλυγισία, και ενδεχομένως επιβραδύνοντας την εξέλιξη της νόσου. Μπορεί επίσης, να βοηθήσει μη-κινητικά συμπτώματα όπως η κατάθλιψη και η δυσκοιλιότητα, και να βελτιώσει τη συνολική ποιότητα ζωής.
Η συνεπής σωματική δραστηριότητα θεωρείται από πολλούς εξίσου σημαντική με τη φαρμακευτική αγωγή, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να υιοθετήσουν το Ολυμπιακό σύνθημα πιο Γρήγορα, πιο Ψηλά, πιο Δυνατά για να περιγράψουν τα οφέλη της άσκησης στη νόσο Πάρκινσον, αλλά και να συστήσουν μορφές εκγύμνασης, όπως η έντονη σωματική δραστηριότητα. Πράγματι, ενώ τα υπάρχοντα φάρμακα προορίζονται μόνο για συμπτωματική θεραπεία (δεν αλλάζουν την πορεία της νόσου), η έντονη άσκηση φαίνεται να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να προστατεύει τον εγκέφαλο σε νευρωνικό επίπεδο. Θα ήταν συνεπώς ευεργετικό (και καινοτόμο) αν τα άτομα με Πάρκινσον αντιμετωπίζονταν περισσότερο ως Αθλητές Ζωής παρά ως ασθενείς. Άλλωστε γνωρίζουμε ότι Παρκενσονικά άτομα έχουν λάβει μέρος σε απαιτητικά αγωνίσματα (κωπηλασία, άρση βαρών) σε Παραολυμπιακούς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα.
Γενικά, καταλήγει τονίζοντας ο Δρ Γιάννης Κουτεντάκης, η σωματική άσκηση και ο ενεργός τρόπος ζωής έχουν σχεδόν μηδενικές παρενέργειες, σε σχέση με άλλες μορφές πρόληψης και αντιμετώπισης της νόσου, και δρουν κυρίως ως παράγοντες τροποποίησης της νόσου. Αρκεί οι ενδιαφερόμενοι να ενσωματώσουν στην καθημερινή τους ρουτίνα συνδυασμούς αερόβιας δραστηριότητας (όπως ποδηλασία, χορός ή κωπηλασία), αναερόβιας άσκησης (γνωστή και ως ΗΙΙΤ), προπόνησης αντίστασης (με ιμάντες ή βάρη) και ασκήσεων ισορροπίας (μέσω αθλοπαιδιών, πιγκ-πογκ, κ.α.), με έμφαση στην περιοδικότητα και στις στοχευμένες εναλλαγές έντασης, διάρκειας και τύπου των ασκήσεων.
Πηγή: tanea.gr
