Υπάρχουν πρωινά που μοιάζουν ίδια. Το ξυπνητήρι χτυπά ασταμάτητα και ο ήχος του μοιάζει πιο απότομος από ποτέ. Παρότι ο ύπνος κράτησε οκτώ ώρες, το σώμα βαραίνει. Το βλέμμα στον καθρέφτη δεν θυμίζει ξεκούραση, αλλά μια ήσυχη κόπωση που έχει ριζώσει βαθιά. Ο καφές πλέον δε με
Υπάρχουν πρωινά που μοιάζουν ίδια. Το ξυπνητήρι χτυπά ασταμάτητα και ο ήχος του μοιάζει πιο απότομος από ποτέ. Παρότι ο ύπνος κράτησε οκτώ ώρες, το σώμα βαραίνει. Το βλέμμα στον καθρέφτη δεν θυμίζει ξεκούραση, αλλά μια ήσυχη κόπωση που έχει ριζώσει βαθιά. Ο καφές πλέον δε με ξυπνάει, το φως της ημέρας τυφλώνει λίγο παραπάνω και κάπου μέσα στην πρωινή ρουτίνα περνάει η σκέψη:
Τελικά ξεκουραζόμαστε όσο κοιμόμαστε;
Η θολούρα του μυαλού
Δεν υπάρχει μόνο η φυσική εξάντληση. Μερικές φορές όλοι μας βιώνουμε αυτό που οι ειδικοί λένε brain fog. Δεν είναι απλή κούραση. Εμφανίζεται σε περιόδους όπου το άγχος βαράει κόκκινο. Δεν είναι κόπωση που φεύγει με τον ύπνο. Είναι νοητική υπερφόρτωση που δεν πατάει pause. Είναι σαν ένα ανεπαίσθητο σύννεφο που θολώνει τη σκέψη, κόβει τη συγκέντρωση, και σε κάνει να λειτουργείς στο σχεδόν. Δεν είμαστε άρρωστοι, ίσως να μην είμαστε καν αντικειμενικά κουρασμένοι. Ωστόσο, η ενέργεια λείπει.
Κι όσο πιο πολύ πιέζουμε τον εαυτό μου να συνέλθει, τόσο περισσότερο αντιστέκεται. Γιατί μάλλον δεν χρειάζεται άλλον καφέ ή άλλο συμπλήρωμα μαγνησίου. Χρειάζεται απλώς να μην τρέχει άλλο.
Μικρές παύσεις που κάνουν διαφορά
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, αλλά στιγμές ανάσας. Το ανακάλυψα τυχαία. Ένα πρωί δεν άνοιξα το κινητό μου κατευθείαν. Έμεινα δέκα λεπτά να κοιτάζω έξω από το παράθυρο της κουζίνας, χωρίς να κάνω τίποτα. Και κάπως έτσι, εκείνη η μέρα ξεκίνησε λίγο πιο αργά και λίγο πιο ήρεμα.
Έπειτα, άρχισα -αντί για καφέ- να πίνω νερό μόλις ξυπνήσω. Να βγαίνω για δύο λεπτά στο μπαλκόνι να πάρω φως, να μη φορτώνω το πρωινό με λίστες και deadlines. Δεν είναι κάτι επαναστατικό. Είναι μικρές αναπνοές που θυμίζουν στο μυαλό μου ότι δεν χρειάζεται να είναι σε επιφυλακή 24/7. Σημασία δεν έχει να είμαστε παραγωγικές μηχανές αλλά να μάθουμε να αναπνέουμε χωρίς πίεση.
Η αποδοχή της ατελούς ξεκούρασης
Δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα για να ξυπνάς πάντα ανάλαφρος. Υπάρχουν, όμως, μέρες που το σώμα ξεκουράζεται, αλλά το μυαλό κουβαλάει ακόμα τα βάρη του. Και αυτό είναι εντάξει. Εξάλλου, η κούραση δεν είναι αποτυχία, αλλά μήνυμα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να τη διορθώσουμε, αλλά να τη σεβαστούμε.
Τελικά, πόσες φορές κοιμόμαστε χωρίς πραγματικά να ησυχάζουμε; Ίσως η απάντηση να μη βρίσκεται στις ώρες ύπνου αλλά στις ώρες που αφήνουμε τον εαυτό μας ήσυχο. Να μην κάνει τίποτα, να μη χρειάζεται να αποδείξει τίποτα.
Ο ύπνος δεν είναι πάντα το φάρμακο, γιατί ο πραγματικός ύπνος ξεκινά όταν αφήνουμε για λίγο κάτω το μυαλό. Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε κάθε βράδυ, μπορούμε τουλάχιστον να το θυμόμαστε κάθε πρωί.
Διάβασε ακόμη
Πηγή: allyou.gr
